Portreti i trishtuar i një princeshe të thyer
????
Një film për izolimin absolut të një gruaje të lënë për vete dhe fantazmat e saj, i shikuar dhe i shikuar vazhdimisht në të gjitha fjalimet dhe lëvizjet e saj
Regjisori i talentuar kilian Paul Larrain, i lindur në 1974, i specializuar gjithnjë e më shumë në portrete të fuqishme femra: së pari Jackie në Jacqueline Kennedy, pastaj Ema, tani Spencer, në ikonën Më jep Diane kapur në mes të krizës së tij personale. Korniza kohore e zgjedhur për të thënë se është qëllimisht e ngushtë: sezoni tre-ditor i pushimeve në Royal Residence në SandringhamMe Një zgjedhje e regjisorit shumë inteligjent, si për të shmangur efektin e sagës The Crown, ashtu edhe për të mbrojtur veten nga krahasimet ose kritikat mbi portretin e personazhit që shfaqet menjëherë si i njëanshëm. Sikur të thoshim menjëherë: ajo që shihni nuk është Diana, është ideja jonë se si mund të jetë ndier Diana gjatë atyre tre ditëve. Filmi, në thelb, nuk thotë aq shumë për atë që ishte Princesha e Uellsit, por për atë se si ishte (ose më mirë, si ishte në gjendje të qëndronte) në kafazin e artë të familjes mbretërore.
Më shumë sesa ikona e dashur për publikun, ne gjejmë një grua të thyer, një nënë bujare por e trishtuar, një grua e paduruar, një nuse e vështirë për t’u menaxhuar në kokëfortësinë e saj për të mos iu bindur rregullave strikte të gjykatës. I padisiplinuar dhe melankolik, i vuajtur dhe i vonuar, Diana e Spencer nuk sheh të ardhmeMe Ai vuan nga gjithçka dhe për gjithçka: në ekran ka probleme ushqimore, në të cilat filmi këmbëngul shumë, si problemet emocionale (dëshira për të ndarë dhe frustrimi për të mos marrë asnjë ndjeshmëri nga familja mbretërore) dhe kjo ndjenjë e vazhdueshme e mos-përkatësia që ai e merr atë për të kërkuar ngushëllim diku tjetër, ndoshta në pallton e veshur të babait të tij të gjetur në një dordolec.
Performanca e Kristen Stewart është e jashtëzakonshme në pamjet plot siklet, në ecjen nervore dhe në shfaqjen e një fizikaliteti të ngjeshur, të shtypur, pasqyrë të një shpirti të mbyllur në gardhe shumë të ngushta. Mjerisht, nuk mjafton të bësh kompleksitetin e personazhit dhe seria e shprehjeve, grimacave dhe gjesteve të ngjashme me origjinalin që kufizohet me imitimin nuk është e mjaftueshme për ta bërë atë aq të paharrueshëm sa Zonja Diana. Me fjalë të tjera, nuk është roli i jetës së Kristen Stewart, ajo nuk do të mbahet mend dhe performanca e saj, sado e nivelit të jetë, nuk është e paharrueshme. Në të vërtetë në momente të caktuara madje mund ta kthejë personazhin në a vend dy-dimensional, një lloj princeshe me temperament që gjithmonë i bën të gjithë të presin dhe duhet të thotë për rrobat, bizhuteritë dhe ushqimet që bashkëmoshatarët e saj as nuk mund t’i përballonin.
Mbetet fuqia sugjestionuese e një filmi që paraqet zgjedhje të diskutueshme - veçanërisht spektri i përsëritur i Anna Bolenës, në planin afatgjatë jo shumë të durueshëm - por zbulon një drejtim të mençur duke treguar kafazin e vërtetë të artë. Hapësira shumë të mëdha dhe plot të gjitha privilegjet akoma aq bosh, të ftohta, të izoluaraMe Spencer është një film në lidhje me izolimin absolut të një gruaje të lënë në mëshirën e vetes dhe fantazmave të saj, të kontrolluar vazhdimisht (i shkëlqyer Timothy Spall në rolin e shefit të mbretëreshës së kudondodhur), i shikuar në të gjitha fjalimet dhe lëvizjet e saj. Kur, në fund të fundit, gjithçka që do të kishte nevojë ishte "pak dashuri, tronditje dhe të qeshura", siç sugjeron e besuara e saj Maggie (Sally Hawkins, gjithmonë superlative). Ose ndoshta një mrekulli, pasi ajo vetë këndon në krye të lokalit: "Gjithçka që më duhet është një mrekulli".
Zbuloni edhe më shumë artikuj në kategoritë tona Filma.
Faleminderit për vizitën tuaj shpresojmë që artikulli ynë Portreti i trishtuar i një princeshe të thyer
ju ndihmoj, mos harroni të ndani artikullin në Facebook, twitter dhe whatsapp me hashtags ☑️ #portret #triste #dune #princess #broken ☑️!